Stilte
Stilte, de onuitgesproken woorden tussen de regels door,
dat zijn de dingen die ik nu hoor.
Tussen het geraas van mijn hart, mijn rustpunt kwijt,
Gedachtes die niet lijken te stoppen wat is het toch dat ik mezelf verwijt?
Vertrouwen, ooit genoten, nu verspeeld, zonder kwade intentie kwijtgespeeld.
Hoop zonder hoop, met liefde als enige wapen
zo moet ik mezelf weer bij elkaar gaan rapen.
Dichter naar mezelf en wie ik nu ben,
de weg van de waarheid die ik nu ken...
dat zijn de dingen die ik nu hoor.
Tussen het geraas van mijn hart, mijn rustpunt kwijt,
Gedachtes die niet lijken te stoppen wat is het toch dat ik mezelf verwijt?
Vertrouwen, ooit genoten, nu verspeeld, zonder kwade intentie kwijtgespeeld.
Hoop zonder hoop, met liefde als enige wapen
zo moet ik mezelf weer bij elkaar gaan rapen.
Dichter naar mezelf en wie ik nu ben,
de weg van de waarheid die ik nu ken...
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Dinsdag, september 09, 2008 13:30 |
| dichter naar jezelf...durven kijken naar jezelf...schept rust...maar ook een hervonden vertrouwen...het weten ... mooi neergezet! liefs kerima ellouise |
|
| Littledolphin: | Dinsdag, september 09, 2008 10:25 |
| een intens schrijven liefs barbara | |
| Annemieke van der Ven: | Dinsdag, september 09, 2008 09:30 |
| De weg van de waarheid, niet de makkelijkste, maar wel de weg die je het verste brengt... succes en sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fab | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2008 | ||
| Thema's: | ||