visjes in mun hoofd
Van binnen in de schemeravond
strekken vertikalen bundels turquoise
haaks op de uitgeklede horizont
Waarover de nachten haar inkten uitblazen,
als een uiteengedreven mozaïk ginds compleet
duizenden lichtogen die mij doodstaren
en jij, groot wit gat, azon, mij een blik vergeet
Terwijl al jouw lichamen golvend voorbij varen
bloepen belletjes de spiegeling, het vlak, tot herinnering
Reacties op dit gedicht
| : | Zaterdag, november 18, 2000 13:39 |
| boe! | |
| hyacint: | Woensdag, oktober 18, 2000 22:53 |
| heel mooi, ik word er een beteke haai van - blowing? | |
Over dit gedicht
| Auteur: dylan donia | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||