ik heb je gezegd
dat ik net zo goed op straat kan leven.
wat is je probleem.
je hebt nooit om me gegeven.
nu ga je doen alsof je van me houd.
jaren heb je me kapot gemaakt.
en nog laat het me niet koud.
je denkt me te kunnen raken.
klopt mijn hart is gebroken.
en jij zal hem nooit meer kunnen maken.
wat ik voel is diepe haat.
al zou je sorry zeggen.
voor vergeven is het te laat.
ik laat je nu gaan.
want jou en je gezeik/
kan ik nu niet meer aan.
je maakte me ziek.
kon me niet verdragen.
ik moest in een kliniek.
nu ben ik klaar om te gaan.
ga jij met je kop.
als opstakel staan!
woedend ben ik!
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, september 17, 2008 19:36 |
| Wanneer je niet meer vergeven kunt, beklaag ik jou even hard als de ander; vergeven moet altijd kunnen, maar vergeten ... dat is een ander paar mouwen. Liefs en sterkte, sunset |
|
| PoeMustDie: | Woensdag, september 17, 2008 11:20 |
| Zoek een eigen huis! PMD |
|
| Littledolphin: | Woensdag, september 17, 2008 10:58 |
| MEIS, WAT EEN WOEDE, KNUFF BARBARA | |
| tweety-ysje: | Woensdag, september 17, 2008 10:48 |
| een warm dikke knuffel en een trootstende arm om je heen | |
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2008 | ||
| Thema's: | ||