Elke dag weer.
het gezeik begint
nooit word ik met rust gelaten
je ben net samen en ze begint
te vragen te zeiken en te janken
het maar aan mij ligt
waarom ik zo doe
waarom zij zo doet
dat snap ik niet
waarom ligt het altijd aan mij
zij die pijn en verdriet heeft
iedereen moet dat maar zien
haar zielig en aardig vinden
en ik, ik ben niet belangrijk
mijn leven maak niet uit
zolang zij er maar is
zolang zij de aandacht maar krijg
jankend loopt ze weer langs
moet ik nou medelijden krijgen
laat haar mijn pijn en verdriet voelen
laat haar voelen
voelen hoeveel pijn ik mezelf doet
elke avond gaat er weer iets scherps
over me polsen.
het bloed dat komt.
dit voor alles wat ze me doen
dit voor alles dat niet begrepen wordt
de tranen die over me wangen lopen
de rust niet kan vinden
kan ik dan nooit met rust gelaten worden?