Zoveel vragen,
Wat voor de rest van mn leven in mn hart zal zagen.

Nooit meer zal ik hierop een antwoord krijgen,
waarom moesten we zwijgen?

Zoveel verdriet en zoveel pijn,
Het had allemaal anders kunnen zijn.

Ik vraag me af of je ooit wel van ons hebt gehouden,
Zoals we dat nodig hadden en dat wouden.

Waarom heb je ons in de steek gelaten?
Waren wij dan zo verschrikkelijk? om ons te haten.

Ben je ooit wel eens trots op mij geweest?
Of zag je me als een of ander beest.

Waarom zijn de dingen zoals ze zijn?
Waarom zit iedereen vol haat en pijn?

Waarom zeg je dat ik degene ben die heeft gelogen?
Terwijl "opa" degene was die ons heeft bedrogen.

Waarom krijg ik overal de schuld van?
En hem maar laten denken dat alles maar mag en kan.

Had je wel in de gaten,
Dat ik oma niet kwijt wou en met je wou praten?

Het enigste wat ik gedaan heb is de waarheid vertelt
Alleen werd dat niet op prijs gesteld.

Ik vond het fijn als oma voor mij en maikel liedjes ging zingen,
Of als we samen naar de kermis gingen.

Als ik daar aan terug denk dan ben ik blij en voel me fijn.
Dan laat ik alles even los, en vergeet ik even de pijn.

Ik heb geen afscheid van oma mogen nemen,
De rouwstoet reed voorbij, en ik stond op het station, trillend op mijn benen,

Trillend van woede en onbegrip, daar ging mijn oma, nu moet ik voor altijd zwijgen,
En nu zal ik nooit meer een antwoord op mijn vragen krijgen.

Een gedicht van S.v/d Bosch.