een beetje troost
Ze zat daar op me te wachten,
en wist niet hoe ik ging komen.
Ik wist niet wat ze echt verwachtte,
ik gaf haar m’n vriendschap met hopen.
we bezochten een vriend,
wiens verlies niemand had verdiend.
Het gebeurde allemaal zo snel,
Maar zie het diep in m’n hart,
m’n vriendschap krijgt ze wel,
en zolang wil ik haar m’n schouder geven,
voor elke keer als ze wil wenen
en wist niet hoe ik ging komen.
Ik wist niet wat ze echt verwachtte,
ik gaf haar m’n vriendschap met hopen.
we bezochten een vriend,
wiens verlies niemand had verdiend.
Het gebeurde allemaal zo snel,
Maar zie het diep in m’n hart,
m’n vriendschap krijgt ze wel,
en zolang wil ik haar m’n schouder geven,
voor elke keer als ze wil wenen
Reacties op dit gedicht
| Dana20: | Dinsdag, augustus 05, 2003 15:13 |
| Ook zij wist niet wat te verwachten, spokend door haar hoofd, zoveel onrustige gedachten. Ze kende je helemaal niet, woelend in haar hart, een immens verdriet. Slenterend van kerkhof naar nieuwe bouw, verlichtend beetje bij beetje, het zware gewicht van 'rouw'. Altijd zal ze zijn dankbaar, voor dit van jou, toen zo mooi, attent gebaar. (thanx) |
|
| karin jansen: | Vrijdag, november 01, 2002 19:45 |
| dat is echte vriendschap, er voor haar zijn in dik en dun houden zo! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bragan | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||