mijn angst
ik loop hand in hand
met een elf
praten een beetje
over het leven
zonder angst
steeds verder gaan we
lopen over heuvels
zien de zon opkomen
en weer dalen
je hand glipt weg
plotselinge nacht is gekomen
ik schreeuw nog
steek mijn hand uit
maar elf grijpt hem niet
laat zich mee zuigen
door het duister
daar sta ik dan
alleen en verlamd
ik heb het koud
ik kon hem niet helpen
verdwenen is hij
de ondergaande zon
met een elf
praten een beetje
over het leven
zonder angst
steeds verder gaan we
lopen over heuvels
zien de zon opkomen
en weer dalen
je hand glipt weg
plotselinge nacht is gekomen
ik schreeuw nog
steek mijn hand uit
maar elf grijpt hem niet
laat zich mee zuigen
door het duister
daar sta ik dan
alleen en verlamd
ik heb het koud
ik kon hem niet helpen
verdwenen is hij
de ondergaande zon
Reacties op dit gedicht
| Ylaide: | Dinsdag, september 23, 2008 22:55 |
| *omhelst haar zachtjes* hij komt wel weer terug.. Hij komt altijd terug. En dat hij wegging, is niet jouw schuld |
|
| Elymare: | Dinsdag, september 23, 2008 22:05 |
| Mooi geschreven. Misschien nog te verbeteren door de elf steeds als derde persoon ev weer te geven, en niet halverwege als 2de p ev. Tenzij het bewust de bedoeling was natuurlijk, dat heeft ook wel wat:) |
|
| _Sparkling_Angel_: | Maandag, september 22, 2008 21:34 |
| Mooi geschreven. In het begin een beetje vrolijk, maar naar het einde toe die zachte pijn. | |
Over dit gedicht
| Auteur: pia ^^ | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 september 2008 | ||
| Thema's: | ||