De stille paadjes
Ik kijk voor me,
verstrikt in gedachten.
Alsof je niets anders,
van mij zou verwachten.
Zoveel beleefd,
in zo'n korte tijd.
Zinloos gevecht,
oneindige strijd.
Ik beloop nu rustig,
de stille paadjes.
In mijn gedachten,
door smalle straatjes.
Niets wat ik zie,
niets wat ik hoor.
Zelfs niet de vogeltjes,
die zingen in koor.
Verzonken in gedachten,
over de stille paadjes.
Op zoek naar nieuw leven,
in de vorm van kleine zaadjes.
Stille paadjes,
geven me rust.
Gekke gedachten,
worden gesust.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Dinsdag, september 23, 2008 16:50 |
| Heel mooi verwoord, het kan innerlijke rust brengen. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~Anne~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 23 september 2008 | ||
| Thema's: | ||