Aardappel

Ik had willen zijn wat jij vergat te vragen,

waar je naar opkeek, vast aan hield om niet omlaag te vallen.

Elke stap die ik zet in je open handen dreunt door in m'n hoofd,

je ogen dromen uit te puilen en weg te lopen als je naar me kijkt,

hoe lang kan ik nog onthouden dat je van me houd?

We waren perfect, maar ik zie te weinig om toe te geven,

je woorden blijven hangen achter m'n strottehoofd,

mijn tas zit vol met jou problemen, niet is zo dood als de blik in je ogen,

hoe kan ik vergeten dat je ooit van me hield?

Deze keer zet ik door, is er iets dat ik graag wilde,

vertel me waarom, ik blijf zoeken naar het antwoord van deze tijd,

hoe overleef ik het idee dat je ooit naast me hebt gelegen,

doodgezwegen wat je zo graag zien wilde,

jij bent niet meer waard dan een zak aardappels.

Geschreven door

Nemesis

Reacties op dit gedicht

Nemesis vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Tika:	Donderdag, november 20, 2008 11:11
Wat kun jij ontzettend veel verdriet in woorden leggen. Hopelijk gaat het je goed. Kus

Tom Witvis:	Woensdag, september 24, 2008 12:40
Welkom in het land der liefdesverdriet, daar waar ook ikzelf in zwelg! Pijnlijk mooi.. Stay strong, groet, Steve

88:	Woensdag, september 24, 2008 12:16
goed opgebouwd, graag gelezen

Over dit gedicht