Zonnelicht
Zij leeft langs deze tijd
Met haar hoofd vol vragen
Raakt haarzelf langzaam kwijt
Door zich aan die vragen te wagen
Wordt door niemand echt begrepen
Staat als reserve langs de lijn
Om zich door dat leven te slepen
Welk zo zinloos lijkt en klein
Kan er uren over denken
Over de vraag van het bestaan
Kan haar aandacht aan niets anders schenken
Waaiden de antwoorden haar maar aan
En ze weet echt heel erg zeker
Die antwoorden die komen eraan
Haar lichaam wordt dan weker
Want ze weet dan dan ze moet gaan
Met haar hoofd vol vragen
Raakt haarzelf langzaam kwijt
Door zich aan die vragen te wagen
Wordt door niemand echt begrepen
Staat als reserve langs de lijn
Om zich door dat leven te slepen
Welk zo zinloos lijkt en klein
Kan er uren over denken
Over de vraag van het bestaan
Kan haar aandacht aan niets anders schenken
Waaiden de antwoorden haar maar aan
En ze weet echt heel erg zeker
Die antwoorden die komen eraan
Haar lichaam wordt dan weker
Want ze weet dan dan ze moet gaan
Reacties op dit gedicht
| Dwaallicht: | Woensdag, september 24, 2008 17:33 |
| Echt een héél bijzonder gedicht, prachtig! Liefs Dina |
|
| *maantje*: | Woensdag, september 24, 2008 13:26 |
| mooi, sterkte ! | |
Over dit gedicht
| Auteur: martinesfilosofie | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 24 september 2008 | ||
| Thema's: | ||