Daar sta ik dan
Daar sta ik dan
Als neerslachtig meisje
Dat aan de anti-depressiva is
Tussen alleen maar
Vrolijke, gelukkige,
Blije en enthousiaste mensen
Op zo’n moment voel ik me
Grandioos alleen
En ik vraag me af
Wat ik hier doe
Want hier hoor ik niet thuis
Ik ben anders dan zij
Was ik maar net zoals de rest
Maar deze situatie maakt me er
Alleen nog maar meer van bewust
Dat dat absoluut niet zo is
En het enige dat ik nu nog kan doen,
Is hopen dat ‘t snel tijd is
Om naar huis te gaan...
Reacties op dit gedicht
| Samantha: | Dinsdag, maart 26, 2002 23:19 |
| Ook ik zit aan de antidepressiva... en weet ook hoe je je voelt... zoek de juiste personen om mee om te gaan.. alles komt goed eerlijk waar.. als je wil praten mail me dan maar. lavendeltje12@hotmail.com voeg me maar toe... ik weet inmiddels hoe ik er mee om kan gaan.. never give up. even when the road is hard, never give up! xxx samantha. | |
| Cartooneken: | Dinsdag, maart 26, 2002 22:04 |
| Ik ben het met Passero eens... sluit je niet af, ik weet hoe je je moet voelen, maar als je alles opkropt en je van iedereen afsluit kan het alleen erger worden... Probeer met iemand te praten... das een grote en moeilijke stap, maar eens je deze gezet hebt ben je al zeer ver... Knuffels Marthe |
|
| Passero: | Dinsdag, maart 26, 2002 21:41 |
| Zeer mooi gedicht, maar wel beetje negatief :s Als je je depri kan een babbel toch ongelooflijk deugd doen? Heb je zo niemand om mee te babbelen Je zal je er wel doorslaan, vroeg of laat Veel sterkte alvast. Passero...xxx ps: als je ergens over wil praten, mag je gerust mailen hoor |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichten-freakje | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||