ik zie je gevecht tegen al die pijn
elke dag opnieuw al 13 jaar lang
het wordt alleen maar erger
het maakt me zo bang
de angst hoe lang je nog zal leven
de angst hoe lang hou je het nog vol
de angst wanneer je het gevecht op zal geven
die wiplash, bekken-instabiliteit, atrose, fibromilalgie
ben ik dan zo anders dat ik het allemaal zie
die pijn, en het verdriet
dat niemand het van de buitenkant ziet
je stelt je aan, doe niet zo raar
je vraagt om aandachtt, dat heb je mooi voor elkaar
dat zeggen ze als ze je zien zonder rolstoel, rolator, of krukken.
ik wou dat ik je vaker zo gelukkig zag als op de dag van je trouwen.
je gezin en je vrienden waar je op kan bouwen
de paar die over zijn, maar die je zeker kan vertrouwen.
als je daar aan denkt zie ik het beetje geluk
lieve mama je leven is stuk
maar denk aan de genen die van je houden
die je nooit alleen zullen laten en er altijd voor je zullen zijn.
ondanks je handicaps accepteren wij je zoals je bent
je bent een goeie en lieve moeder
ik heb nbog nooit zo'n lieve moeder gekend
hou hoop en denk aan ons dan komt het allemaal wel goed