Ik ben weer in mijn ouderlijk huis
maar het voelt niet meer aan als thuis.

Hier zijn voelt als een straf.
Help! De muren komen op mij af.

Ik was er eerst niet zo mee bezig,
maar de herinneringen zijn hier teveel aanwezig

Bij alles wat ik hier zie denk ik aan hem,
de bank, de afstandsbediening en zelfs deze rottige pen.

Hij heeft het allemaal opgebouwd,
nu hij er niet meer is voelt er hier niks meer vertrouwd.

Het voelt hier zo leeg en stil,
met Tessa en Alex is het hier in ieder geval niet stil.

Zijn stem zal ik nooit meer horen,
Ik zal me nooit meer aan hem kunnen storen.

De realiteit komt met de deur in huis binnenvallen,
en opeens kan ik mijn emoties nergens meer stallen.

Ik zal het moeten gaan geloven,
Hij ligt niet in bed boven.

En ik voel hoe mijn kaars ook langzaam begint te doven...