Tot het denken stopt
Stilte
te vaak ervaren
Noem het eenzaamheid
dat wat me laat schrijven
me aan het denken zet
soms dromen
vaak negatieve gedachten
Het beklemmende gevoel
van willen huilen
schreeuwen
maar niet kunnen
Lege lucht in je binnenste
een grote brok niks
Zo nu en dan wordt je weer gevuld
een licht gevoel als
een warme kruik in de winter
stopt het denken
begint het leven
zorgeloos vrij
En tot die tijd
is het telkens weer wachten
op momenten
dat het denken stopt
Reacties op dit gedicht
| Shew: | Zondag, maart 01, 2009 14:31 |
| Supermooi! | |
| Aquarel: | Zondag, oktober 05, 2008 16:44 |
| Wat heb je dit pakkend geschreven Fanariah ! Liefs, Aquarel |
|
| death_soul: | Zondag, oktober 05, 2008 13:25 |
| Zeer mooi verwoord! groetjes Death_Soul |
|
| Solitary: | Vrijdag, oktober 03, 2008 22:58 |
| oh zo mooi!!geweldig mooi verwoord. Ik ken het, ik ben het! Sterkte!! en als het over jezelf gaat, je bent niet de enige eenzame. Dan zijn we samen eenzaam... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fanariah | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 02 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||