Mijn vriend is sinds enige tijd tot wanhoop gedreven, hij verlangt naar de liefde maar dat wordt hem niet gegeven.
Hij heeft alleen zijn vrienden om op te steunen, maar zijn last is te zwaar om op hen te blijven leunen.
Hij heeft het nog niet door ookal denkt hij het wel. Zijn leven is zijn liefde en dat gaat te snel. Hij verlangt elke dag slechts naar een glimlach van haar. Met haar aan zijn zijde dat is pas wonderbaar. Maar het lot heeft hem alweer niet gelukkig geprezen, de wanhoop der liefde probeerd hem de les te lezen. Ookal probeerd hij nog zo hard niet aan haar te denken, elke minuut is het alsof haar woorden hem in zijn hoofd wenken. Hij gedraagd zich sinds kort anders in de klas, gedichten schrijven is zijn leven en in tegenstelling wat hij vroeger was.
In tegenstelling met zijn vroegere zonnige blik op het leven wacht hij op "haar" woorden:" Jij verlangt naar mijn liefde, die voel ik, die zal ik je geven"
Voor mijn vriend is dit een moeilijke tijd in zijn eens zo simpele leven. Maar het lot wil hem nog steeds niet vergeven, elke seconde van elke dag, verlangt hij naar haar en haar lach. Maar sinds kort heeft hij zich van de zonnige kant afgekeerd, hij heeft enkel wanhoop, dat heeft hij zichzelf geleerd. Maar sinds kort heeft hij ook weinig zin meer in dit hem gegunde leven, hij wil naar Hem in de hemel, daardoor wordt hij tot het Ultieme Offer gedreven. Dus mijn vriend wiens naam niemand ooit zal vergeten: Hoe erg de wanhoop ook mag zijn, mijn trouw en hoop voor jou zijn nog niet versleten. Noch de liefde van jou voor een persoon noch enig ander feit kan de brug tussen ons,lotgenoten, vernielen tot in het einde der tijd. Want ook ik heb geen enkel geluk op het gebied van de liefde en geluk, wanhoop overmande ook mij maar ik houd voet bij stuk. Mijn liefde zal net zoals die van mijn vriend niet zomaar verdwijnen, dus ik smeek de persoon die hij liefheeft met smart: laat hem niet wegkwijnen.

Mijn vriend, niets is erger dan in de liefde verliezen, maar het is ons lot...dit is wat wij verkiezen.