Het allerlaatste blad
Beklemming overheerst
in dit neerslachtig seizoen.
Ze voelen maar al te goed
dat hun donsje
vallen moet.
Krampachtig houden ze nog grip
op het allerlaatste blad,
maar uit hun naïviteit
groeit slechts
een zielig takje spijt.
Nee,
niemand zal ooit zien
hoe de hoge winterbomen
hun angst verdrieten.
in dit neerslachtig seizoen.
Ze voelen maar al te goed
dat hun donsje
vallen moet.
Krampachtig houden ze nog grip
op het allerlaatste blad,
maar uit hun naïviteit
groeit slechts
een zielig takje spijt.
Nee,
niemand zal ooit zien
hoe de hoge winterbomen
hun angst verdrieten.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, oktober 10, 2008 12:20 |
| Welk een beeldende verwoording. En heel voelbaar ook. Warme genegenheid, sunset |
|
