Zwarte mist.
Zwarte mist
Geen hand die ik bereiken kon
geen stem om op terug te vallen,
geen oor, geen hart
dat luisteren kon of wilde
stappen meer terug
dan vorderingen makend
en alles enkel maar in zwart
niemand zag het, geen lachen,
die druk, die pijn van het alleen zijn,
dat verwoestend alleen zijn
mijn geest, vele malen
gestorven in de koude zwarte mist,
en in vreselijke staat:
toch was het mijn omhulsel slechts
dat rilde
nu kom ik uit mijn grote donker
naar hier om jou te zien, om eventjes
maar weer je lieve gezicht te strelen,
eventjes maar te voelen aan je haar
Nu besef ik het,
nu besef ik het pas goed.
ik ben gewoon te laat
Peterdw.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Vrijdag, oktober 10, 2008 10:21 |
| Droeve verlorenheid breng je hier over. Warme groet, sunset |
|
| Windwhisper: | Vrijdag, oktober 10, 2008 09:33 |
| nee hoor, in de wereld van dichters en van dromen en van de liefde, is er geen enkele klok die "te laat"aan geeft bij het luiden, wel de klokken die luiden "nooit te laat" never too late to rock and roll never too late for love ja ja Peet, oma Cootje weet het antwoord, jij ook toch????? kuzzzz lieve groet enne pluk de dag |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Peterdw. |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||