Zonsondergangs crisis
Zonsondergangs crisis
De zon gaat onder in het westen
Langzaam verdwijnt zijn zonnegloed
Men leeft nog van de resten
Maar vergeten is hun moed
Ze denken nog te kunnen blijven staan
Doch bevriezen hun benen
Met het geweld van een orkaan
Komen zij los van de stenen
Niet meer roepen het kan nog wel
Niks meer aan te veranderen
Onze macht komt in beknel
Wij worden afhankelijk van de anderen
Niks dat bestaat staat stil
Zo is het ook met onze zon
Het let niet op een mensenwil
Maar gaat terug naar waar het allemaal begon
Gelukkig heeft een cirkel geen stop
Draait om de aarde geeft hun licht
En komt voor ons in het oosten weer op
Met zijn zelfde stralende gezicht
Geen nieuwe zon, maar een nieuwe dag
Geen nieuwe macht, alleen een nieuwe dans
Geen nieuwe aarde, maar een nieuwe glimlach
Geen nieuwe tijd, alleen een nieuwe kans
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Jelly Marcus | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||