Hetgene dat niets heet
sluierwolken pure emotie
verduisteren mijn wereld
laten mij happen naar lucht
in dat enige wat ik ken
duister
stroef verlopen mijn dagen
waarin angst mij alles ontneemt
het trillen geeft mij het besef
dat ik er nog wel steeds ben
nog altijd
in een zwarte poel was ik mijn gezicht
ontdoe ik mijzelf van de liefde in mij
spoel ik verloren gedachten weg
en laat de duister mij zuiveren
wat ik wil
stil slaat mijn hart in deze wereld
waar ik ergens verloren ben gegaan
rode ogen
kijken naar datgene wat niets heet
probeer op te krabbelen
telkens weer
alleen zijn de nagels gebroken
en kan ik me niet langer vasthouden
aan hetgene dat niets heet
Reacties op dit gedicht
| RealMe: | Zaterdag, oktober 11, 2008 18:34 |
| whoow hey....heftig gedicht maar toch ook erg mooi. Kop op...ergens zal er een reikende hand tevoorschijn komen. sterkte, Bianca |
|
| lonely 1: | Zaterdag, oktober 11, 2008 13:25 |
| niet opgeven hé, je bent niet alleen en er is altijd iemand die aan je denkt en om je geeft, je bent ook zoveel sterker dan je zelf denkt, fantastische derde strofe in een prachtig gedicht, liefs en een hele grote knuffel, je meissie xxxxxx |
|
| Dwaallicht: | Vrijdag, oktober 10, 2008 23:12 |
| Droefmooi schrijven! Liefs Dina |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dreamlover | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||