De herinnering
Vooralsnog wil ik dwalen
Door jouw duistere gedachten
In mijn eigen hoofd ontdekkend
Hoe 'wij' ooit zouden zijn
Voorlopig wil ik dromen
En in eeuwige eenzaamheid
Beseffen hoeveel ik jou
En jouw intense warmte mis
Nu ben ik nog maar aan het beseffen
Wat eens en nooit geweest is
En nooit had/zal mogen zijn
Maar de reden, die ontglipt me
Ontsluierd, als een naakte dode
Ligt de herinnering op het ijs
Van mijn warm, liefhebbend hart
Wachtend, quasi slapend,
om ooit weer op te staan...
Reacties op dit gedicht
| Ylaide: | Donderdag, oktober 16, 2008 17:53 |
| Kwetsbaar, inderdaad... Heel mooi. Liefs |
|
| Alaska: | Zondag, oktober 12, 2008 21:05 |
| kwetsbaar.. liefs. |
|
| Fari HS: | Zondag, oktober 12, 2008 14:06 |
| Een ontroerend gedicht van jou. Dit spreekt me zeer aan. Heel graag gelezen en bedankt voor jouw mooie wijze reactie van vandaag. lieve zondagse groeten, Fari |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lone Dreamer | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 11 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||