Wel, vandaag moet ik toch een en ander bekennen.

Het is niet allemaal goud wat er blinkt bij ons in het dorp!

En de zon schijnt niet altijd in het water.

Soms regent het.

Soms regent het heel erg hard.

En heel soms stormt het tegen de klippen aan.

Zoals nu, met Tante Pos!

Ik heb net als iedereen een adres en daar woon ik in het huis dat volgens het kadaster precies daar gesitueerd is. Alle papieren die bewijzen dat het huis bestaat, getuigen daarvan.

Maar Tante Pos denkt daar anders over!

Tante Pos zegt dat haar bodes niet meer naar het adres op de envelopjes hoeven kijken, als ze mijn post komen bezorgen. Neeeeeeeeee, sinds de computer postcodes mét huisnummer op de enveloppen print, hoeven de bodes niet meer naar het adres te kijken om te zien of ze het in de juiste brievenbus stoppen. Ze hoeven alleen nog maar naar de geprinte versie van het huisnummer te kijken, that’s all. En als dát nou maar goed is, is er verder niets aan de hand. Maar het is niet altijd goed. Het is ook wel eens helemaal fout! Zoals twee keer per maand met mijn bankpost. Gelukkig bezit ik geen dikke vette bankrekening, dus ik hoef niet bang te zijn dat men weet wat er op mijn rekening staat. Het is eerder omgekeerd: men kan nu twee keer per maand lezen wat er níet op mijn bankrekening staat…

En dát hindert me!

De blonde paardestaart kwam een geboortekaartje brengen en mijn man kon haar nog nét tegenhouden om het terug te geven, zodat zij het 54 huizen verderop alsnog op het juiste adres kon gaan bezorgen. Dat was haar taak niet, dacht ze.

En dan is ze aan het juiste adres bij mijn man!

Hij vroeg haar of ze kon zien welk nummer ons huis heeft.

Ja, dat kon ze wel zien, zei ze, maar het maakte niets uit, want zíj hoefde alleen maar te kijken naar het geprinte nummer, meer niet en dat deed ze dan ook.

Bovendien was ze ervan overtuigd dat wij nog maar pas op dit adres wonen en toen mijn man vertelde dat wij hier al jaren wonen, zei de paardestaart dat we het kaartje dan maar aan Anja moesten geven, die tenslotte op dit adres wóónt.

Nadat mijn man de hemel én de aarde bewogen had, was het nog steeds niet tot het blondje doorgedrongen dat er geen Anja in ons huis woont, maar dat Anja 54 huizen verderop woont en dat de paardestaart zélf die 54 huizen terug zou moeten lopen  om dat kaartje bij Anja te brengen, want mijn man is simpel: je doet je werk én je doet je werk góed! Uiteindelijk nam ze het kaartje weer mee, maar of ze het ook bij Anja gebracht heeft…

Je zou zeggen dat dit een mooie zaak is om aan de directeur van het hoofdkantoor voor te leggen, maar helaas… een klacht die bij hèm op tafel belandt, vindt zijn weg naar het ronde archief zonder eerst door het geheugen van de bode te zijn verwerkt.

Misschien ontvangt Anja die twee keer per maand onze bankpost wel  en is ze ook een beetje moedeloos geworden…

Ik schud mijn oude, wijze hoofd maar bij de gedachte dat Anja twee keer per maand wel helemaal dubbel moet liggen van de lach als ze ziet hoeveel dagen wíj over hebben aan het eind van ons geld.