Als je hier nu eens eventjes stopt
Voel je, hoor je dat er nog iets klopt
Als twee hartjes uit die harmonie
Der onbeƫindigde symfonie
Het leven heeft ze samen gesmeed
Tot hun liefde eindigde in leed
Toen het intermezzo van de dood
Hen elk een ander horizon bood
Een beeld hier en een beeld daar gedropt
De as die hen van elkaar wegstopt
En doorheen die rouw kakofonie
Zien wij hen als een allegorie
Terug samen is voor ons compleet
Maar zijn zij nog op onze planeet
Wie weet hebben zij nog wel die nood
Waaraan ik mij hier ergerend stoot