Ergens...
Ergens…
binnenin of net eruit
een dag te laat alleen ademen
zie mijn zonden op een zilveren plaat
als het kind huilt terwijl ik afscheid neem
mijn ogen tranen
leef ik nog vandaag
of ga ik dood in deze wereld
nu de hebzucht enkel over blijft
ik blijf staren
en wacht
weet je leven op en neer
zonder woorden zonder meer…
esteban 19/10/2008
Reacties op dit gedicht
| Amanda Visch: | Maandag, oktober 20, 2008 23:14 |
| Esteban Virtuele bos bloemen voor je. Je laatste gedichten zijn heftig. Hoop dat je ergens een zonnestraaltje vind. Liefs Amanda |
|
| Ria Klein Herenbrink: | Maandag, oktober 20, 2008 21:03 |
| Jij schrijft de diepte woord voor woord zo bijzonder steeds weer liefs Ria |
|
| Nummer 127: | Maandag, oktober 20, 2008 20:06 |
| het overdenken waard Nr 127 |
|
| Gerhardus: | Maandag, oktober 20, 2008 19:45 |
| Van U vind ik het heerlijk zo een compliment te mogen krijgen, beste Esteban. Aangezien U zelf voortreffelijk dicht. U weet gevoel in de gedichten te leggen en dat is een stevige fundering voor de waarachtige Poezie. Vr. Gr.Gerhardus Burgers | |
| Jacky Van den Berghe: | Maandag, oktober 20, 2008 01:16 |
| Laat ons leven om aan de wereld te tonen dat hebzucht de dood betekent! Zonder omwegen recht uit het hart! Zoals het moet, denk ik, hoe risicovol ook. Sterk! Liefs, Jacky |
|
| Windwhisper: | Zondag, oktober 19, 2008 15:08 |
| Ik wist, dat ik jouw woorden nog even wilde lezen, omdat je zo bijzonder rakend vanuit je hart hier schrijft. Uitleggen hoef ik het je niet meer, lieve groet Cobie kuzzz Goede middag Esteban |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 19 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||