Het kind dat ik nooit was
Alles wat ik gezien had
vervaagde tot een boze droom
die niet te stoppen was.
Een comateuze nachtmerrie
die geen zicht op een einde had.
Ik keek door het matste glas.
Gewapend glas,
omdat ik die langdurige kwelling
wel móest doorstaan om door te leven.
Ik moest nogmaals de gruwelen
uit mijn diep beangstigende
verleden beleven.
Ik vrat gras,
dronk slootwater.
Stierf bijna
in de vrieskou,
biddend dat het
toch nog goed komen zou.
Een jeugd
zo zwaar bevochten,
een wandeling
door de lege kamers
van mijn onverwarmde hart.
Ik luisterde naar
de echo's van jaren terug,
voelde helse pijnen,
huilde hysterische buien,
was verward.
Ik vrat die pijn,
dronk het bítterste gal,
Stierf bijna
door zelfmoord
in een koud, kil
en verlaten oord.
Alles wat ik had was niets;
niets om voor te leven,
of erom te geven,
in die comateuze nachtmerrie
waarvan ik nooit gedacht had
hem te overleven.
Maar ik wapende me geestelijk
omdat ik niet langer toestond
mijzelf te laten kwellen door "toen".
Ik doorstond het zwaarste,
vocht door tot ik bloed zag
omdat ik wist dat het
't enige was wat ik kon doen.
Ik voelde me triest en eenzaam
omdat mijn mond geen 'Mamma' meer zei.
En de pijnen zijn er nog, maar de plek
die ik ze gaf maakte ze draagzaam en mij vrij.
Tevreden kijk ik nu, met een frisse
jonge geest door het helderste glas.
Ik leerde mijzelf de kans te geven
om het kind te zijn dat ik nooit was.
vervaagde tot een boze droom
die niet te stoppen was.
Een comateuze nachtmerrie
die geen zicht op een einde had.
Ik keek door het matste glas.
Gewapend glas,
omdat ik die langdurige kwelling
wel móest doorstaan om door te leven.
Ik moest nogmaals de gruwelen
uit mijn diep beangstigende
verleden beleven.
Ik vrat gras,
dronk slootwater.
Stierf bijna
in de vrieskou,
biddend dat het
toch nog goed komen zou.
Een jeugd
zo zwaar bevochten,
een wandeling
door de lege kamers
van mijn onverwarmde hart.
Ik luisterde naar
de echo's van jaren terug,
voelde helse pijnen,
huilde hysterische buien,
was verward.
Ik vrat die pijn,
dronk het bítterste gal,
Stierf bijna
door zelfmoord
in een koud, kil
en verlaten oord.
Alles wat ik had was niets;
niets om voor te leven,
of erom te geven,
in die comateuze nachtmerrie
waarvan ik nooit gedacht had
hem te overleven.
Maar ik wapende me geestelijk
omdat ik niet langer toestond
mijzelf te laten kwellen door "toen".
Ik doorstond het zwaarste,
vocht door tot ik bloed zag
omdat ik wist dat het
't enige was wat ik kon doen.
Ik voelde me triest en eenzaam
omdat mijn mond geen 'Mamma' meer zei.
En de pijnen zijn er nog, maar de plek
die ik ze gaf maakte ze draagzaam en mij vrij.
Tevreden kijk ik nu, met een frisse
jonge geest door het helderste glas.
Ik leerde mijzelf de kans te geven
om het kind te zijn dat ik nooit was.
Reacties op dit gedicht
| Lost Girl: | Vrijdag, oktober 24, 2008 19:37 |
| het verleden kan je niet veranderen maar het heden wel. en daar ben je sterk genoeg voor en dat bewonder ik.... erg mooi gedicht |
|
| KillingAngel: | Donderdag, oktober 23, 2008 19:17 |
| prachtig geschreven, intens gelezen. ga zo door, liefs, |
|
| Ludy: | Donderdag, oktober 23, 2008 18:14 |
| Geweldig goed zoals je dit schrijft en zoals je jezelf hebt bevrijd van het meegedragen verleden! Mijn complimenten! Liefs, Ludy |
|
| SaNi: | Donderdag, oktober 23, 2008 15:18 |
| Hele mooie en super sterke gedicht, het verdriet die je had/hebt is nog altijd goed te zien, heel veel sterkte! | |
Over dit gedicht
| Auteur: TN | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 23 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||