Het is elf uur
Het is elf uur
en omhoog vlamt het vuur
onze harten verzengen
in stijgende begeerten
Onze vezels knisteren sproeien vonken
kokend bloed bruist door onze
bevende aderen
De aarde staat in brand
haar corona bereikt de maan
en engelen storten zich ruisend
in kolkende oceanen
Verwijl in mij
terwijl het getij
onafwendbaar verloopt
onder de sterrenregen
langs voorbijscherende kometen
laat mij komen
in je warme wanden
en omhoog vlamt het vuur
onze harten verzengen
in stijgende begeerten
Onze vezels knisteren sproeien vonken
kokend bloed bruist door onze
bevende aderen
De aarde staat in brand
haar corona bereikt de maan
en engelen storten zich ruisend
in kolkende oceanen
Verwijl in mij
terwijl het getij
onafwendbaar verloopt
onder de sterrenregen
langs voorbijscherende kometen
laat mij komen
in je warme wanden
Reacties op dit gedicht
| Johan Raaf: | Maandag, oktober 27, 2008 10:00 |
| Een prachtig gedicht, Johan! Zeer gevoelvol! Wat je niet allemaal doen kan om elf uur! Te gek!! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Johan Raaf | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||