Het oordeel, vertroebeld door verwarring.
Daarna toch bevestigd door mensen die mij kennen.
Zorgt in eerste instantie voor verstarring.
Maar het idee begint nu wel te wennen.

Is het er makkelijker op geworden?
Nou nee, dat helaas niet moet ik zeggen.
Is het dan tot een loze opmerking verworden?
Zo kun je het ook weer niet uitleggen.

Dit gesprek heeft voor mij wel wat duidelijk gemaakt.
Ook al dacht ik het al, heeft het me toch geraakt
Kan er nu wel op een andere manier aandacht aan schenken.
Wil alleen niet te kort door de bocht, mensen krenken.

Want is de beslissing dat juist, de goede keus?
De verwarring vertroebelt nog serieus.
Ik weet niet welke kant het op zal gaan.
Maar ik weet dat beide keren mensen achter me staan.

Er zit veel twijfel, en een rotgevoel.
Dat zal ik op een manier moeten uiten.
Freakjes snappen wat ik bedoel.
Je innerlijke zelf moet nu echt naar buiten.

Kan ik deze strijd snel winnen?
Of moet ik niet over tempo beginnen?
Wil ik nu weer veel te snel?
Weet ik de antwoorden niet of wel?

Moet ik een einde maken aan deze interne strijd?
Of moet ik denken: neem de tijd?
Welk advies zou ik andere freakjes geven?
Dan zou ik mijn adviezen zelf eens na moeten leven.

Want ik heb één ding inmiddels geleerd.
Het werkt niet als je je eigen advies negeert.
De strijd gaat onverminderd door.
Maar wel verhelderd, dank daarvoor.

Eén vriendin hier hielp me heel erg goed.
Maar een andere vriendin hier in de buurt geeft ook moed.
Daarom prijs ik me gelukkig en blij.
Dat ik kan rekenen op een vriendin als jij (en jij)

De weg naar mezelf, nog aan het begin.
Maar jullie steun geeft daaraan zin.

Vele malen dank en heel veel liefs,
jullie Metal Erik.

(en ook aan de freaks die reageren op mijn gedichten)