Ik had je zoveel willen vragen 2
Wat maakt het na negen jaar nog los?
Na negen jaar is het gemis wel weggesleten.
Gesprekken vervaagd, deels ook vergeten.
Maar zo werkt het niet voor jou bij mij.
Ik laat die gedachten, gevoelens nu pas vrij.
Zoveel wat ik je nog had willen vragen.
Je had veel van je verleden met je mee te dragen.
Toch was je een opgewekt en positief person.
Het is niet logisch, maar leek zo gewoon...
Ik heb vandaag samen het gedicht voor jou gelezen.
Daar heeft mijn idee over mijzelf zich toch weer bewezen.
Want al tijden het lezen, niet gelogen.
Moest ik voor ik verder kon, mijn tranen drogen.
Normaal zou ik hier niet zo hebben gereageerd.
Maar de laatste weken heb ik toch wel wat geleerd.
Als je gevoelens wegstopt, niet wilt uiten.
Komen ze vanzelf eens ongecontroleerd naar buiten.
Dus dat is hoe ik er nu maar mee omga.
Maar ik had jou nog zoveel willen vragen opa.
Want gesprekken met familie geeft te blijken.
Dat wij twee toch best veel op elkaar lijken.
Meer dan ik zelf ooit had verwacht.
Maar nu heb ik mijn gevoelens ook meestal veracht.
Nu laat ik het langzaam toe, het is een experiment.
Om te kijken wie ik ben en of het went.
Het gaat steeds beter, met minder rem.
Geef elk onderdeel van mezelf een stem.
Vrienden helpen mij gelukkig ook op weg.
Luisteren en snappen wat ik zeg.
Maar jou kan ik helemaal niks meer vragen.
Een gevoel wat toch blijft knagen.
Ik weet dat het geen zin heeft, dat ik dit doe.
Als het moet kom je in mijn droom wel naar mij toe.
Dat heb je in laatste tijd wel vaker bewezen.
Daar kun je mijn innerlijk wel lezen.
Daar laat ik nòg meer van mijzelf zien.
Omdat het van binnen zit misschien?
Ook al ben je niet meer hier.
Dat je er toch voor me bent doet me plezier.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Metal Erik | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2008 | ||
| Thema's: | ||