je bent er niet meer
je kijkt ons aan
met ogen
die wij niet verstaan
een traan welt uit je ooghoek
woorden komen moeilijk
over je lippen
je ligt zo stil in bed
soms niet wetend dat wij er aijn
van de sterke vrouw
blijft niets meer over
en dan komt de dag
dat wij afscheid moeten nemen
we moeten jou
nu loslaten
jij bent terug gekeerd bij vader
die jou reeds voorging
het doet pijn
de laatste uren
stonden wij naast je bed
en lieten jou rustig gaan
toch zijn er tal van herinneringen
die blijven ons bij
wij zullen nooit vergeten
wie jij was
Reacties op dit gedicht
| doetsi: | Donderdag, november 06, 2008 08:58 |
| Ach nu lees ik het ook, wat verdrietig dit. Neem je tijd om het een plekje te geven hoor, liefs |
|
| johandedichter: | Zondag, november 02, 2008 14:52 |
| ik word er stil van sterkt lieverdje gr johan |
|
| gedichtengeweld: | Zondag, november 02, 2008 14:16 |
| uiteindelijk ben ik wel in de vijver gedonderd (daar niet van) ik werd zo hoog opgetild (op een stoel nog wel) dat ik er bang van werd.. (hoewel op eigen kracht; moet je nagaan) en toen werd ik wakker :) uiteraard.. | |
| gedichtengeweld: | Zondag, november 02, 2008 14:09 |
| ik heb gedroomd over een enorme zonsopgang achter me (vliegend over het landschap en dwars door de tulpen over de vijvers) helemaal te gek!! (dat ik eerder wist dan de bloemen; nog gesloten; dat de zonsopgang al bezig was.. wauw) ik had een bovennatuurlijke achteruitkijkspiegel (dat wel) het was te fel om achterom te kijken (cool he) :) x | |
Over dit gedicht
| Auteur: _Lieverdje_ |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2008 | ||
| Thema's: | ||