Uit gedichten 1997 b
Ze vroeg mij naar mijn naam..
Ik antwoorden: zacht doordacht
met accent waardoor mijn naam,
mooier klonk.
Ik vroeg haar ‘als logica bestaat’
naar het hare, waarop zij iets,
zei, wat ik niet had verwacht.
Alles viel stil en ik keek haar aan
en zag, haar lach en verviel in
extase, door die wonderschone blik,
die ik dacht, dat hij het leven in een
hemel was.
Een moment nooit te vergeten, door
in elkaars blikken te vergaan.
Kon het altijd zo blijven, had ik er nog
steeds gestaan.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: art310sr | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 november 2008 | ||
| Thema's: | ||