Is het liefde als ik de bloemen ontwijk?

Zou het liefde kunnen zijn wanneer ik in de

blauwe lucht van grauwe gedachten bezwijk?

Zullen de bladeren in een traptempo omhoog

naar beleving van onbereikbaarheid streven?

En wij blijven steken als pijl in boog;

de draden even spannen tot ze het begeven.

Wie zal het weten, de kleuren zouden zij”……

de wanhoop en het teken van leven zijn;

vast in lijnen, de hoeken en de ronding van mij?

In de verte het gepasseerde stadion, genaamd:

eenzaamheid. Op weg in rode stoelen op zware

stalen rails naar warmte. Waar daar het traject

eindigt en de regen van diepere gevoelens ontbreken.

toch worden ze weer gewassen in de donkere zee.

Heel gedwee voeren herinneringen in dit aankomende

heden mij mee door het moment van nu.