Opbloeien
Langzaam tot verwerken gekomen
ben voorbij de gevallen bomen
hier een daar een jonge scheut
moeizaam door de aarde gekliefd
de horizon knipoogt van ver
dat de wonderen nog komen
ongeloofwaardig mijn vertaling
van die lachende zonnestralen
ongemerkt zijn mijn benen vrolijk
stapjes in vreugdesprongetjes
vertrouwde klokkenspel achtergelaten
om fluitende vogels te vinden
de scheuten ver voorbij
komen de grote bomen
zonder nog te dromen
in een paradijs gekomen
zonder vrees en verleden
opnieuw geboren in het licht.
30-03’02/16:51
Reacties op dit gedicht
| christina: | Zaterdag, maart 30, 2002 18:12 |
| Op je weg des levens blijf je ruimen Eerst stenen Maar gruis blijf je vegen Liefs en knuffie Christa |
|
| soofje: | Zaterdag, maart 30, 2002 18:10 |
| mijn eerste reactie: wauwie, prachtig! echt zeer mooi beschreven! Dat licht, schijnt toch heel mooi te zijn, ik hoop, dat op een dag, ik het ook te zien krijg... liefs -soofje- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 30 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||