Ik kijk hoe mijn tranen
in een spiraal hun weg vervolgen,
richting het gootje.

Ik voel hoe ze één voor één,
langs mijn wangen, nek, borsten,
over mijn buik en langs mijn benen naar beneden stromen,
onder dwang van de zwaartekracht.

Ik mis je zo.

Kramp in mijn maag,
pijn in mijn hart,
mijn gedachten slaan op hol.

Wat ik niet zou geven om verlost te zijn van dit gevoel.
Maar dat kan ik niet, want ik mis je zo.

De tranen houden niet op met vloeien
en vermengen zich met de druppels
die met groten getale met stralen
uit de douchekop komen.

Eenzaam, alleen, in mijn eentje onder de douche
en niemand om me heen die mijn tranen hoort vallen.
Niemand die ze voelt stromen.
Geen hand die ze wegveegt.
Geen vertrouwde stem die me troost.

Ik wil je armen om me heen en
je stem die me verteld dat alles goed komt.

Wat ik niet zou geven om verlost te zijn van dit gevoel.
Maar dat kan ik niet, want ik mis je zo.