Toen hij jong was hadden ze hem steeds zo lief gevonden, ze legden hem in de watten
en zijn ontroerende glimlach zette ouderharten in vuur en vlam.
Het was een mooie wereld, een wereld van onschuld, daar waar pijn nog niet bekend was
tot de grote lagere school hem andere verplichtingen oplegde.
Een schooldag was voor hem een groot verdriet.
Alleen op de wereld, telde hij de uren af, zijn grootste hobby was stenen tellen
in een hoekje waar hij hopelijk niet gezien werd. Sporten kon hij niet goed
wegens een mindere motoriek, ouders deden hun best om te geven maar hadden weinig geld.
De kleren aan zijn lijf werden al meerdere malen gedragen. Op de school moesten veel snobs
met hem lachen.
En lachen…dat deden ze heel erg hard en zonder medelijden.
De stoere jongens van de klas, ze sabelden hem neer,
maaiden hem onderuit en zijn innerlijke tranen leken in die tijd wel oneindig lang te duren.
Het was daar dat de onschuld wegvloeide in voortdurend verdriet, het was daar dat een nieuwe tijd begon. Een tijd waarin hij eindelijk wist wat hij was…hij was niets en al zijn zelfrespect verdween
met het vallen van de avond, dat lage zelfbeeld zou hij heel zijn leven behouden.
De leraar trok het zich niet aan want hij kende geen armoede.
Ook de sneeuwklassen waren niet weggelegd voor hem want er was geen budget,
dat kon hem weinig schelen want ook daar zou hij zich fysiek moeten bewijzen,
iets wat hij nooit zou kunnen.
Thuis liet hij nooit iets merken maar de kleuterlach was al lang verleden tijd
en vervangen door een valse, oppervlakkige lach want de laatste mensen die hij wou bezeren…
waren zijn ouders, zij konden er niet aan doen, niemand eigenlijk.
Je staat dan werkelijk alleen, alleen op een wereld vol met mensen.
Jaren later werd hij in het middelbaar ook terug gepest.
Op een dag werd hij zo kwaad dat hij toch een klap uitdeelde en die
was raak want jaren frustratie brachten al zijn kracht in een sterk gebalde vuist, de pester moest even liggend bekomen en dat was de allereerste keer dat hij bij de directeur mocht komen.
Zijn wereld draaide om, hij begon te roken en probeerde mee
stoer te doen en plots kreeg hij tientallen vrienden.
Toch stopte hij vroeg met school, centjes verdienen…
dat was wat hij nu wou want armoede wilde hij nooit meer
tegenkomen in zijn leven.
Als hij vandaag ziet hoe zijn kinderen zich verdedigen
met het uitdelen van (kleine) klappen dan is mama boos.
Maar hij verzet zich dan snel en gooit lovende woordjes toe
want al zou niemand durven denken hoe die sociale man ooit heeft geleden…
Hijzelf had reeds lang afscheid genomen van vroeger maar vergeten zou hij nooit niet meer.
En het stoute in zijn kinderen of die deugnieterij, hij kon deze niet kwalijk nemen want alles,
ja echt alles is beter dan…
de vriend zijn van de muur.
Yellow/10-11-2008
less: | Zaterdag, mei 29, 2010 14:51 |
tis egt een mooi verhaal ! maar ik heb het gewoon moeilijk om dat meisje met rust te laten , ze ambeteert ons altijd | |
Lisa- A: | Dinsdag, november 25, 2008 22:59 |
Wow, Dit is echt een ongelooflijk mooi verhaal! Heel ontroerend.. Soms snap ik zelf neit dat kinderen zo gemeen kunnen zijn.. Maar komt vooral omdat ze zelf heel onzeker zijn.. X. Lisa |
|
Anneke van Dijk-Ploeg: | Donderdag, november 13, 2008 23:27 |
kinderen kunnen heel hard zijn en het kan je tekenen voor de rest van je leven.. steeds het gevoel dat je jezelf moet bewijzen enzo.. bepaalde dingen uit mijn jeugd hebben ook littekens achtergelaten in mijn ziel.. liefs, namaste, anneke |
|
Quicksilver: | Donderdag, november 13, 2008 17:14 |
poehee wat een aangrijpend ontroerend verhaal! Liefs,dicky |
|
Yellow: | Donderdag, november 13, 2008 09:43 |
ja sunset, ik begrijp je wel, maar ook al doe je zo stoer als je wilt, je maakt van een goed hart geen slecht hart en natuurlijk is het ook niet de bedoeling om hen stoer te maken, wel dat ze zichzelf een beetje wapenen en verdedigen maar ik begrijp je zeer goed en bedank je voor je reactie. ook Cobie, nino en barbara, bedankt, groetjes,Y. |
|
sunset: | Donderdag, november 13, 2008 09:40 |
Al voel ik met de hem in je verhaal mee (en geloof me maar, ik was ook een eenzaat op school en dit kon bijna mijn verhaal zijn), het tolereren van klappen uitdelen, stoere stoutdoenerij en pestende deugenieterij van mijn kinderen zou en zal ik nooit tolereren. Want dan is deze hij tenslotte niet beter dan die ''stoere'' gasten uit zijn jeugd. Warme vriendschappelijke groet, sunset |
|
Windwhisper: | Donderdag, november 13, 2008 09:32 |
een ruggesteuntje geven,(dit alles in evenwicht gehouden door de moeder die op haar manier opok corrigeert) lieve groet Cobie Chapeau Yellow kuzzz Goede morgen |
|
Windwhisper: | Donderdag, november 13, 2008 09:31 |
Nou Marc,al kende ik het verhaal al,je hebt het met een groot talent herschreven en mijn staande ovatie voor dat jongetje dat stenen telde en uiteindelijk zich zelf boven de pesters heeft uit opgetild en een prima vader is geworden,die zijn kinders leert,dat van je afbijten mag. ook ik vind het een sterk stuk,ik zou zeggen stuur het in,naar een krant of zo,of laat het publiceren in een magazine voor leerlingen, het zal de jongens en meiden die bevriend zijn met de muur |
|
ninodepino: | Donderdag, november 13, 2008 08:03 |
twee zijden van de muur je moet je kunnen verdedigen juist door aan te vallen zegt men nou heeft men zelden gelijk(dat is wel jammer) sterk stuk ! Grtjs, nino. |
|
Littledolphin: | Donderdag, november 13, 2008 07:43 |
tjonge yellow wat een schrijven! knap hoor liefs barbara | |
Auteur: Yellow | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 13 november 2008 | ||
Thema's: |