niets
Ik zit in een kamer die ruikt naar verdriet,
omgeven door ringen met vlijmscherpe randen.
Irritante vicieuze cirkels rond een bodemloos gat.
Ik voer een dialoog met mezelf.
’Waarom huil je ?’
’Er is niets.’
’Komaan. Vertel het me.’
’Ik zeg het je toch. ER IS NIETS.’
Ik veronderstel dat verderfelijke kleine meisjes ooit eens groot moeten worden.
omgeven door ringen met vlijmscherpe randen.
Irritante vicieuze cirkels rond een bodemloos gat.
Ik voer een dialoog met mezelf.
’Waarom huil je ?’
’Er is niets.’
’Komaan. Vertel het me.’
’Ik zeg het je toch. ER IS NIETS.’
Ik veronderstel dat verderfelijke kleine meisjes ooit eens groot moeten worden.
Reacties op dit gedicht
| vrouwe onbehagen: | Zaterdag, november 15, 2008 10:07 |
| glimlach. | |
| Oorlam: | Vrijdag, november 14, 2008 22:10 |
| :) (ik lach omdat dat vast mag, getuige je reactie hieronder..niet dat ik anders niet zou lachen om zo''n laatste regel;) | |
| vrouwe onbehagen: | Vrijdag, november 14, 2008 21:57 |
| @red one dichterlijk vrij en buitenissig |
|
| ninodepino: | Vrijdag, november 14, 2008 19:27 |
| ga dan eruit daar is ook niets veel niets heh heh grijs niets luid en schel niets welteverstaan...:) |
|
| red one: | Vrijdag, november 14, 2008 19:26 |
| oeh dit klinkt behoorlijk psychotisch :S :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: vrouwe onbehagen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2008 | ||
| Thema's: | ||