Zij treurt door haar hele leven
het moment nu fout geparkeerd
in een flat met achterstand
waar niemand iemand kent.
Loslaten en accepteren is haar een gruwel
zelfmedelijden een obsessieve sleur
Pierrot haar metgezel van alle tijden
als tranen regelmatig vloeien
en hobbies Liesbeth niet meer boeien.
Haar realiteit doet de dokter zuchten:
" alle medicatie ten spijt
maar met enkel treuren
kun jij jouw ei niet kwijt."
De seizoenen verschenen en verdwenen
maar de scharnieren van de deur
bleken defect.
Leven is tegen de stroom oproeien;
wie niet leert drijft af.
citaat: Mao Tse Toeng