Jij kijkt me aan, ik kijk naar jou.
Daarginds, diep in je ogen, fonkelde nog dat ene lichtje na.
Dat lichtje van de hoop,
de hoop die je altijd hebt gehad.
Die liefde die je uitstraalde, die mooie glimlach van jou.
Het leven was jou alles,
je zag het goede in alle dingen.
Jij zag die vrede ook al overschreed het kwade.
Nu ben je ginds daarboven, je was moe en uitgedoofd.
Maar als de avond valt, de maan hoog bovenrijkt.
Dan ben je daar als een fonkelend lichtje.
Dat ooit daarginds, diep in je ogen,
Hoop heeft gegeven.