ik ben sinds enkele maanden in een nieuwe klas terechtgekomen.
een klas waar ik vroeger alleen van kon dromen.
het is een klas waar ik niet word gepest.
en waar ik word bekeken zoals al de rest.

maar toch is er altijd wel iets mis.
ik begrijp niet waar al die commentaar voor nodig is.
ja, iedereen geeft altijd commentaar.
ze bemoeien zich met alles, zelfs met mijn haar.

sommige zeggen je trekt het je teveel aan.
dat is misschien wel waar, maar het is niet fijn om tegenover een hele klas alleen te staan.
ook tijdens de pauzes sta ik dikwijls alleen.
en als er dan niemand komt, dan weet ik niet waarheen.

mijn klas noemt me associaal.
ach, me begrijpen zullen ze toch nooit helemaal.
tegenover de buitenwereld sluit ik mijn gevoelens op.
want als ik ze toon, zeggen zij stop.

want wat ik ook doe, of wat ik ook zeg.
een klein commentaartje geven ze graag weg.
en ik moet het altijd maar verkroppen.
daarom probeer ik mijn echte gevoelens zo goed mogelijk te verstoppen.

ik doe soms alsof alles me niet raakt.
maar dat is wat me zo ongelukkig maakt.
ik kan tegen niemand zeggen wat ik voel.
want er is niemand die begrijpt wat ik bedoel.

er is op school maar 1 meisje dat ik vertrouw.
en het zou kunnen dat ik met haar ooit een band opbouw.
maar zij heeft zelf 1 goeie vriendin.
en ik zit daar echt niks mee in.

het is dat ik dan meestal niet meer verderpraten kan als zij erbij is.
want dan verandert het onderwerp en dan loopt ons gesprek mis.
ach misschien zullen mijn slechte gevoelens wel vanzelf wegebben.
en intussen blijf ik maar dromen van die ene hechte vriendin, die me niet bedriegt, en die ik waarschijnlijk nooit zal hebben.

(dit gedicht heb ik enkele weken geleden geschreven. alles is nu volledig opgelost.)