vlinders in mun hoofd
gekeerd tegen de flauwe ochtend
schitteren melkachtige volle sterren
een beeld vormt zich... hoe jij werkelijk bent ?
de bleke braakt lichtjes, de zon zal sterven
het beeld vormt zicht op oneindigheid
de ontelbare diepten in mijn gezichtsveld
vullen zich met jouw onzekerheid
detail van de context, zoals de vette wolk, smelt
weg, zakt jouw hoofd, einde van onze tweebaansweg
onze maan dooft
Reacties op dit gedicht
| ingske: | Donderdag, december 12, 2002 18:51 |
| Wow, kwetsbaar gedicht! Echt heel gevoelig geschreven. Liefs, ingske x |
|
| Dreamlover: | Zondag, oktober 22, 2000 10:23 |
| Eigenlijk zijn al je gedichten bijzonder mooi. Maar dit gedicht maakt iets in me los. Maar wat? Groetjes Dreamlover |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dylan donia | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||