Ooit zie ik je terug
Elke zucht ik uitadem
Elk woord ik spreek
Mogelijk mijn laatste
De kanker die snijdt in m’n hart
Beetje bij beetje wordt het kleiner
Ooit zal ik geen hart meer hebben
Zal ik dood zijn
Jij, mijn vader
De persoon die me dit leven schonk
De man waar ik zoveel om gaf
Nooit gedacht dat jij eerst zou gaan
Niet op die manier
De kanker die ik heb woede ook in je hoofd
Het ontnam je de moed om te leven
Tot op het moment je het niet meer aankon
Je besloot ons te verlaten
De pijn leek ondragelijk
De kanker leek maar een pleister te zijn
Je hebt me in de steek gelaten
Ik beloof je
Ooit zien we elkaar terug
Vlugger dan je denkt want mijn hart is klein
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dit gaat niet over mij, maar over een meisje die kanker heeft en het niet lang meer zal uithouden. Haar vader heeft onlangs zelfmoord gepleegd omdat hij er niet mee kon leven...
Reacties op dit gedicht
| Anouck ( Almost me): | Zondag, maart 31, 2002 21:13 |
| Amaai, hier ben ik stil van... Je hebt het prachtig weergegeven Passero. Ik voel de pijn doorheen dit gedicht...hoe vreselijk moet dit zijn. Liefs, Anouck |
|
| kelly kool: | Zondag, maart 31, 2002 20:15 |
| Heel mooi! Ik had ook kanker, maar ben genzen, maar weet dus hoe het voelt... Echt een heel mooi gedicht! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Passero | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 31 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||