Ik kijk naar je en wacht
Ik wacht, totdat jij je ogen van haar afwendt
Ik wacht, op een teken, een uniek moment
Maar ik kan enkel toekijken, terwijl jij lief naar haar lacht
Had ik onbewust toch meer verwacht?
Ach, ooit raak ik er heus aan gewend
Maar toch, ik had zo graag jouw liefde gekend
Jij raakt haar aan, ik huil zacht
Plots wordt het licht
Jouw ogen zijn nu op mij gericht
Jij ziet me, in de verte klinkt een lied
Je schenkt haar weer een lach, verdwenen is je gezicht
Hoop vervlogen, tranen blijven stromen, niemand die het ziet
Voor jou zal ik immer onzichtbaar zijn, want nee, jij zag me niet
---
Dit sonnet is gebaseerd op mijn andere gelijknamige gedicht. Ik heb het aangepast tot een sonnet, behalve dat ik totaal niet op het metrum gelet heb. Dit is mijn eerste sonnet, dus opbouwende kritiek en reacties zijn zeker welkom.