Vanbinnen voelt ze de pijn
Vanbuiten zie ik de lach
In de spiegel ziet ze een vrouw
Die het leven niet mag

Het leven is een ware hel
Met steeds angst en verdriet
Want het verleden blijft haar achtervolgen
Waarom lukt het haar niet

Ze heeft al zo lang gevochten
Dag in en dag uit
De pijn en angst geprobeerd te overwinnen
Zodat het verleden zich sluit

De beelden komen steeds weer terug
Als een jongen haar aanraakt
Alles wordt koud en ze verstijfd
Dat is wat het verleden veroorzaakt

Toch is nu de dag gekomen
Ze heeft het zichzelf beloofd
Ze gaat vandaag de woorden spreken
Maar waarom is ze nu verdoofd

Het lukt haar niet om het woord te zeggen
Ze klapt weer helemaal dicht
Om haar verdriet nu te overwinnen
Schrijft ze nu dit gedicht

Gelukkig kan ze zo voorkomen
Dat ze weer een mes pakt
Om haar lichaam te verminken
Terwijl ze er hard oplos hakt

Zonder het dichten zal het niet lukken
Het schrijven helpt haar erdoor te komen
Want met haar gevoel op papier
Zal ze misschien ooit weer fijn dromen.