moeilijk
misschien.
ben ik een klein beetje gestoord,
ben ik de weg hellemaal kwijt.
omdat ik nooit werd gehoord.
dagen gingen voorbij.
ik schreeuwde en ik schreeuwde,
maar nooit hoorde iemand mij.
nu huil ik al mijn tranen op.
want praten kan niet meer.
het is te druk in mijn kop...
ik wil echt niet meer.
ik kan het niet.
ik zeg het keer op keer.
nu hebben ze me opgesloten.
de rechter zal wel blij zijn.
hij krijgt zijn geld wel,
wat hij ook had besloten
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Vrijdag, november 28, 2008 23:22 |
| angst laat je de weg verliezen...maar daarom ben je niet gestoord, zelfs niet klein beetje...knuf sterkte! kerima ellouise |
|
| sunset: | Vrijdag, november 28, 2008 22:26 |
| Zo hopeloos droef dit. Kom, ik geef je een oprecht gemeende knuf. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Am92 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 28 november 2008 | ||
| Thema's: | ||