ooit vinden wij ons wel
jij weet te manipuleren
te duwen waar het nodig is
ja zelfs te wachten
tot ik ben en ben voor jou
en laat het toe en wil en jij
blijft stil en lui mijn doel
mijn uitvlucht en mijn reden
jij wilt mij lijden
wat ik dan weer niet wil
want mij is toch de zachte blik
en jou het zwijgend oordeel
mijn hand ‘t vergrijp
’t berouw en ook de boete
mijn traan iets wat ik niet begrijp
ik wil me in je drukken
maar niet wanneer je slappe lach
ons warmt en ik nabijheid
bijna weer kan plukken
je schoenen zie
zo schots en scheef reeds afgelopen
dat ik me vraag hoe jij nog steeds kunt staan
mijn vingers strelen simpele schaduw
van muziek en ik trek alles over mij
word blij en bijna, bijna onder ‘t dons
in ’t duister van de nacht gloort hoop
dat ik bij jou en jij niet weg
en langzaam, langzaam vinden wij
het pad naar ons.
sunset 03-12-2008
Reacties op dit gedicht
| Dwaallicht: | Woensdag, december 03, 2008 22:12 |
| Prachtige poezie! Liefs Dina |
|
| Quicksilver: | Woensdag, december 03, 2008 20:24 |
| Poehee lieve Ingo, ik word gewoon sprakeloos van je prachtige poëzie! Liefs,dicky |
|
| Fari HS: | Woensdag, december 03, 2008 17:03 |
| Mooi en graag gelezen. Met mijn vriendschappelijke groeten, Fari |
|
| zomerkind: | Woensdag, december 03, 2008 14:24 |
| een sonate en ode aan het leven groetjes eddie | |
| roosjerood: | Woensdag, december 03, 2008 13:19 |
| wat mooi , als dit geen ware liefde is | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 03 december 2008 | ||
| Thema's: | ||