Tijd
met de dag slinkt het verlangen
langzaam vervagen alle plannen
die eens zo hoopvol verschenen
als helder glanzende edelstenen
het vuur dat langzaam dooft
dat waar ik zo in heb geloofd
de tijd tikt tot het mijne
verlost is van het zijne
laat elke seconde
mijn tere hart
ongebonden
teruggaan
naar een
volmaakt
gevonden
geheel
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, december 03, 2008 20:12 |
| nu de dagen doven dooft ook haar vragen naar hem zoals hij zich had beloofd, in minder licht ziet zij de ruit om haar gezicht haar thuis gaan brengen bij zichzelf, zij vindt daar doorheen haar wonde haar binnenwaarts verbonden stem. hans |
|
| Quicksilver: | Woensdag, december 03, 2008 20:00 |
| Wens het je van harte toe! liefs,dicky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: MeLenore | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 december 2008 | ||
| Thema's: | ||