We waren nog zo klein toen we al alleen moesten zijn,
Bang en met schichtige oogjes verkenden wij onze vreemde omgeving,
Vreemde kinderen verzameld rondom ons,
Allen daar om dezelfde reden, zogezegd voor onze gezondheid,
Maar nu waren we onze mama kwijt, toch voor even,
Niet dat we ze miste, we miste liefde en die gaf zij ons ook niet,
Niet dat ze die niet wou geven, maar ze wist waarschijnlijk ook niet hoe,
Steeds weer hetzelfde patroon, af en toe een glimp van thuis,
In de vorm van een bezoekje, een geschenkje, een nietszeggende kus,
Een geforceerd samenzijn gedurende een toegelaten tijd,
Dan tot volgende keer dan maar weer, we zien wel of we kunnen,
Wat waren we blij toen we niet meer hoefde te gaan,
We kunnen thuisblijven voortaan, dachten we toch voor even,
Maar we moesten na een tijdje op internaat gaan leven,
Jaren heeft het geduurd dat ze ons daar naartoe hebben gestuurd,
Zeven jaren gemist in een leven, afgesloten van de buitenwereld,
Van niets op de hoogte gehouden, geen radio, geen TV, niets...
Of toch,..even maar...het huwelijk meemaken van onze toenmalige Koning Boudewijn en Fabiola, wat een feest, er was zelfs frisdrank geweest,
Nu moet dat allemaal niet meer, en onze moeder is ook al lang heen,
Ondertussen hebben wij onze toekomst opgebouwd,
En zijn we zelf al lang getrouwd, we hebben kinderen en kleinkinderen, we trachten zo veel mogelijk van het leven te genieten,
We zijn gestopt met tranen te vergieten om vervlogen tijden en lijden,
We nemen de dag zoals hij komt, en we staan zelf soms verstomd van al het mooie dat het leven bied, en wat ben je daar mee als je er niet van geniet.