Alleen,
mijn tranen rollen over m'n wangen,
ik probeer ze met mijn handen op te vangen.
Tevergeefs,
ik zie ze langzaam op de grond belanden.

Je laat me stoppen met ademen, hoe kon ik je vertrouwen,
we zouden samen toch een mooie toekomst opbouwen?

Waarom zag ik niet,
dat je niet van me hield?
Waarom zag ik niet,
wat jou bezielt?

Ik wil niet meer, het is een boek met onbeantwoorde vragen,
liefje, het spijt me, ik kan de pijn echt niet meer verdragen.

Ik wil niet dat het over is,
wil je dan soms zeggen dat die liefde dan gelogen is?
Ik zie de wereld nu zwart wit,
ik wil geen liefde waar geen kleur in zit.

Je doet me zo'n pijn,
ookal zeg je dat je bij me wilt zijn.

Ik wil geen hoop meer,
ik wil niet geven om iemand die liegt over de afstand tussen onze liefde en de regenboog.
Ik wil vliegen hier ver vandaan,
ik wou dat ik nu meteen wegvloog.

Hou op, je liefde is alleen maar 'fake',
de liefde liet ons in de steek.

Laat me gaan,
laat me staan.
Alles is al van de baan.
Tranen werden van zeeën tot meren,
ik moet dit doen, om ons leven om te keren.
Waar ik eerst licht zag, is nu complete duisternis.
Ik moet je nu verlaten schat,
vergeet me, volg je eigen levenspad.

Ik zal je nooit vergeten, ik zal aan je denken alle tijd,
maar alles is nu over, de liefde is ons kwijt.