de-ad-interim-koningin
Ik opende mezelf als een gulzige anemoon voor hem,
donkerrood, gezwollen en glanzend als satijn.
Geluiden vertraagden en mijn ledematen werden lichter.
Lichamen als kleefkruid verstrengeld.
Was dit de paradijsappel waarin ik niet mocht bijten ?
Of een in een onbruik geraakte parelmoeren meisjesdroom die werkelijkheid werd ?
Of een verrukkelijke leugen en een in slaap gevallen geweten?
En nu is hij verdwenen, als een sluipmoordenaar met zachte voetstappen.
En ik, ik wacht.
Meer wordt er van mij niet verwacht.
donkerrood, gezwollen en glanzend als satijn.
Geluiden vertraagden en mijn ledematen werden lichter.
Lichamen als kleefkruid verstrengeld.
Was dit de paradijsappel waarin ik niet mocht bijten ?
Of een in een onbruik geraakte parelmoeren meisjesdroom die werkelijkheid werd ?
Of een verrukkelijke leugen en een in slaap gevallen geweten?
En nu is hij verdwenen, als een sluipmoordenaar met zachte voetstappen.
En ik, ik wacht.
Meer wordt er van mij niet verwacht.
Reacties op dit gedicht
| Werner Domroese: | Vrijdag, december 05, 2008 21:58 |
| Knap verwoord. | |
| ela: | Vrijdag, december 05, 2008 19:36 |
| Zich neerleggen bij de situatie kan pijn verzachten, maar getuigd niet van eigenwaarde. ela |
|
| kerima ellouise: | Vrijdag, december 05, 2008 19:31 |
| graag gelezen, deze woorden van de koningin. Liefs kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vrouwe onbehagen | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 05 december 2008 | ||
| Thema's: | ||