Lieve mama,

Het begon allemaal een paar maanden na mn geboorte:
ik rolde niet, ik kroop niet, en kon niet normaal zitten.
Je ging met me naar het ziekenhuis,
en het bleek dat er bij de geboorte iets misging.
ik zou niet het kind worden wat je had gedacht.
ik zou niet kunnen lopen, en in een rolstoel moeten.
maar je gaf niet op, en na 11 jaar 3x in de week fysiotherapie, 6 spierverslappers en 1 zware operatie later is hier het resultaat.
Ik kan lopen, rennen, en alles doen.
alleen dan wat moeilijker.
Ik heb er lang om moeten huilen, maar jij beurde me weer op.
en nu, ben ik trots op wie ik ben, en ik bén anders,
ik bén niet zoals iedereen.
en weetje mam? het maakt me helemaal niks uit!

je hebt me altijd gegeven wat ik wou, soms wel iets teveel van het goede.
En deed altijd alles om het me zo makkelijk mogelijk te maken.
Je bracht me overal heen, je haalde me ook weer op.
je leerde me om voor mezelf op te komen,
wat ik moest zeggen, wat ik moest doen,
om weer eens een opmerking tegen te gaan.
en nu, lieve mama, ben ik 15 jaar,
ik heb jou leren waarderen.
En ik wil je heel erg bedanken voor wat je me hebt gegeven,
Jij bent mijn lieve mama, voor heel het leven!