Ons bos.

Gij en ik vader,wanneer het zoeken,
de weg weder vind,
in dat bos van ons,
dat daar ligt als een sprookesland
waar haar schoonheid misschien wel blinden maakt.
Open gras
dit gras is hard betrapeld,
door je forse hielen
hakkend de tak
weerhoudend het struikgewas.
Paden kronkelden
langs bruine geuren
waar open stilte
veruimd de geestestijd
tijd der schaft.

Geschreven door

Wit Licht

Reacties op dit gedicht

Wit Licht vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Marousia:	Dinsdag, december 09, 2008 01:14
Absoluut een heel mooi gedicht, prachtig gedaan. Liefs van Marousia

Quicksilver:	Maandag, december 08, 2008 16:31
Mooi gedicht! Liefs,dicky

Janny Scheybeler de Jonge:	Maandag, december 08, 2008 14:19
goed gedaan gr.janny

Elenore De Groote:	Maandag, december 08, 2008 13:45
Mooie beeldspraak. Liefs, Elenore xxx

sunset:	Maandag, december 08, 2008 08:40
Beeldend tonend delend. opgestoken duim Groetjes, sunset

Windwhisper:	Maandag, december 08, 2008 00:50
sterk schrijven slaap lekker lieve groet Cobie

litle-wing:	Maandag, december 08, 2008 00:34
mooi schrijven dit Met liefs

Over dit gedicht

Auteur: Wit Licht
Gecontroleerd door: Innerchild
Gepubliceerd op: 08 december 2008
Thema's: [Vaders]