Wegrennen
...
Ik hoorde de regen niet
voelde de nattigheid niet
wist mijn richting niet
geen begin
Ik kende de waarheid niet
zag haar schoonheid niet
vond mijn zinnen niet
geen woord
Ik merkte de plassen niet
de modder en de mensen niet
was mezelf niet
geen ik
Ik ontweek de takken niet
voelde de striemen niet
kende mijn grenzen niet
geen einde
Ik zag het vluchten niet
proefde de bitterheid niet
wilde mijn tranen niet
geen ogenblik
F.
Ik hoorde de regen niet
voelde de nattigheid niet
wist mijn richting niet
geen begin
Ik kende de waarheid niet
zag haar schoonheid niet
vond mijn zinnen niet
geen woord
Ik merkte de plassen niet
de modder en de mensen niet
was mezelf niet
geen ik
Ik ontweek de takken niet
voelde de striemen niet
kende mijn grenzen niet
geen einde
Ik zag het vluchten niet
proefde de bitterheid niet
wilde mijn tranen niet
geen ogenblik
F.
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Maandag, december 08, 2008 21:18 |
| Lijkt mij een erge ontgoocheling! liefs,dicky |
|
| sunset: | Maandag, december 08, 2008 14:34 |
| Zelfverlochening? Zijn wie je bent, soms een hele opgave inderdaad. Graag gelezen weer mijn vriend. Groetjes, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 08 december 2008 | ||
| Thema's: | ||